Ο ΓΟΝΕΑΣ ΩΣ ΣΥΝ-ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Στήριξις: Η σύγχρονη θεραπευτική και συμβουλευτική μονάδα αποκατάστασης με εξελιγμένες υπηρεσίες λογοθεραπείας, κοινωνικής στήριξης, φυσικοθεραπείας και εργοθεραπείας, ειδικής διαπαιδαγώγησης και ορθωτικών πελμάτων.
Στήριξις, Στήριξις Καβάλα, Θεραπευτική Μονάδα, Συμβουλευτική Μονάδα, Θεραπευτική Μονάδα Καβάλα, Συμβουλευτική Μονάδα Καβάλα, Λογοθεραπεία, Λογοθεραπεία Καβάλα, Φυσικοθεραπεία, Φυσικοθεραπεία Καβάλα, Ειδική Αγωγή, Ειδική Διαπαιδαγώγηση, Τμήματα Προσχολικής Αγωγής, Ορθωτικά Πέλματα, Ορθωτικά Πέλματα Καβάλα, Πελματογράφος Καβάλα, Κοινωνική Υπηρεσία, Κοινωνική Υπηρεσία Καβάλα, Εργοθεραπεία, Εργοθεραπεία Καβάλα, Ψυχολόγοι Καβάλα, Υπηρεσίες για παιδιά Καβάλα, stirixis kavala, stirixis
16070
post-template-default,single,single-post,postid-16070,single-format-standard,bridge-core-2.1,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-title-hidden,qode-theme-ver-19.7,qode-theme-bridge,qode_header_in_grid,wpb-js-composer js-comp-ver-6.1,vc_responsive

13 Φεβ Ο ΓΟΝΕΑΣ ΩΣ ΣΥΝ-ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Posted at 17:59h in Νέα by

Ο ΓΟΝΕΑΣ ΩΣ ΣΥΝ-ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Οι γονείς έχουν ιδιαίτερη και μοναδική θέση στη ζωή του παιδιού. Καθημερινά έρχονται σε επαφή μαζί του και για αυτό το λόγο θεωρούνται «ειδικοί» σε οτιδήποτε το αφορά. Είναι τα άτομα που θα το προστατεύσουν και θα το φροντίσουν αλλά και θα υπερασπιστούν τα δικαιώματά του ώστε να γίνεται όλο και καλύτερη η ποιότητα της ζωής του. Για όλους τους παραπάνω λόγους η συμμετοχή του γονέα και ο ρόλος του στη θεραπευτική διαδικασία του παιδιού είναι άκρως σημαντική.

Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι ώστε ο γονέας να εμπλακεί στη θεραπεία του παιδιού του. Αρχικά, ένας τρόπος είναι ο γονέας να δράσει ως συν-θεραπευτής. Πως γίνεται αυτό;  Σε συνεργασία με το θεραπευτή μπορούν να εξετάσουν τις δυνατότητες του παιδιού και να αποφασίσουν από κοινού τους στόχους της θεραπείας. Επίσης, οι γονείς μπορούν να συμμετέχουν στην ίδια τη θεραπευτική συνεδρία, όταν κρίνεται απαραίτητο.

Κατά τη διάρκεια της συνεδρίας μπορούν να βοηθήσουν το παιδί να ολοκληρώσει τις εργασίες που του έχει αναθέσει ο θεραπευτής και να παρακολουθούν την πρόοδό του.

Ένας άλλος τρόπος είναι  ο γονέας  να αποκτήσει το ρόλο του διαμεσολαβητή. Συγκεκριμένα, με τη βοήθεια του γονέα, οι δεξιότητες που αποκτά το παιδί κατά τη διάρκεια της θεραπείας, μπορούν να μεταφερθούν στην καθημερινότητα, στο σπίτι ή και στο σχολείο. Για παράδειγμα, ο θεραπευτής μπορεί να παρέχει στο γονέα ένα πρόγραμμα ψυχοεκπαίδευσης. Σε αυτό το πρόγραμμα μπορεί να του δείξει τις τεχνικές που χρησιμοποιεί κατά τη διάρκεια της θεραπείας και να του μάθει τρόπους ώστε ο γονέας με τη σειρά του να μπορεί να τις χρησιμοποιεί εκτός του θεραπευτικού κέντρου. Οι τεχνικές αυτές μπορεί να αφορούν την οριοθέτηση, τη θετική ενίσχυση του παιδιού και τη διαχείριση μη επιθυμητών συμπεριφορών. Ακόμη ο θεραπευτής μπορεί να δείξει στους γονείς τρόπους αλληλεπίδρασης με το παιδί, παραδείγματος χάριν πώς να παίζουν μαζί του ή τι να κάνουν όταν έχει ξεσπάσματα θυμού.

 

Τέλος, ένας ακόμη τρόπος είναι να παρακολουθήσουν οι ίδιοι οι γονείς ένα κύκλο συμβουλευτικής με το θεραπευτή. Κατά τη διάρκεια των συνεδριών μπορούν να μοιραστούν ανησυχίες και προβληματισμούς σχετικά τόσο με τους ίδιους όσο και με το παιδί. Επίσης μπορούν να μεταφέρουν συναισθήματα άγχους, έντασης ή ακόμη και θυμού που μπορεί να έχουν και με τη βοήθεια του θεραπευτή να τα επιλύσουν.

Τα πλεονεκτήματα της συμμετοχής των γονέων στη θεραπευτική διαδικασία είναι πολλά. Αρχικά, η σχέση γονέα-παιδιού ενδυναμώνεται μέσα από τις κοινές δραστηριότητες. Επίσης, οι δεξιότητες που μαθαίνει το παιδί γενικεύονται και έτσι αυξάνεται η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμησή του. Επιπλέον ενισχύεται η σχέση του θεραπευτή με τους γονείς και οι τελευταίοι κατανοούν καλύτερα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το παιδί τους. Κλείνοντας ενισχύεται σε μεγάλο βαθμό και ο γονεικός ρόλος από τη στιγμή που συμμετέχουν ενεργά στη θεραπεία του παιδιού τους.

Βιβλιογραφία

Morrissey-Kane, E., & Prinz, R.J. (1999) Engagement in Child and Adolescent Treatment: The Role of Parental Cognitions and Attributions. Clinical Child and Family Psychology Review, 2, 183-198

Stallard, P. (2002). Cognitive behavior therapy with children and young people: A selective review of key issues. Behavioural and Cognitive Psychotherapy, 30, 297–309.

Cunningham, C. and Davis, H. (1985). Working with Parents. Frameworks for Collabotation. Philadelphia , Open University Press.

Μηλιάδου Αφροδίτη Ζαχαρούλα

Ψυχολόγος, MSc Εφαρμοσμένη Ψυχολογία Παιδιού και Εφήβου.